27-04

De Copa del Rey is voor Barça

Het voetbal heeft gewonnen, dat mag de conclusie zijn na een zinderende bekerfinale tussen FC Barcelona en Real Madrid. De aartsrivalen maakten er in Sevilla een Clásico van, die we met hoofdletters in de geschiedenis boeken mogen plaatsen.

Dat de blaugranas aan het eind van de avond, of beter gezegd, in het begin van de nacht, met de bokaal aan de haal gingen, is een puike prestatie. Chapeau voor Hansi Flick, de Duitse coach die maar niet weet wat het verliezen van finales is. Hij wist zijn manschappen weer tot in de details voor te bereiden op een clash met Madrid. De 32e Copa de Rey komt FC Barcelona toe, omdat de blaugranas vanaf minuut maar één intentie hadden, en dat was voetballen om te winnen.

De bekerfinale had alles wat voetbal zo mooi maakt, doelpunten, hachelijke situaties, dubieuze penalty-momenten, overtredingen en losgeslagen spelers. De passie spoot er vanaf minuut één af. Zeker na alle verhitte commotie van Real voorafgaand aan de wedstrijd omtrent het aanstellen van de scheidsrechter Ricardo de Burgos Bengoetxea, die in de ogen van de Madrilenen niet objectief zou zijn en de club uit de hoofdstad al vaker een poets had gebakken waardoor hij door het clubkanaal al dagenlang in diskrediet werd gebracht. De RFEF bleef bij haar standpunt en weigerde aan de wens van Real te voldoen om een andere scheidsrechter aan te stellen.

Het leek een soort wanhoopsoffensief van de Madrilenen, die deze weken niet echt in vorm zijn, en alles aanpakten ter afleiding van de kern van het probleem. Op het veld werd een extra slot op de deur geposteerd. Coach Ancelotti besloot Tchouaméni specifiek op Dani Olmo te zetten, om zo het aanvallende Barça-brein tussen de linies af te stoppen. Deze verdedigende tactische zet betekende eigenlijk meteen dat de bal aan Barça werd gegeven, de blaugranas mochten het spel maken, Real zou zich op de snelle tegenstoot concentreren, het o zo bekende concept van de laatste Clásicos.

FC Barcelona moest het doen zonder goalgetter Robert Lewandowski, geblesseerd, terwijl ook Real het bij aanvang van de finale zonder zijn ster Mbappé moest doen. Flick koos voor Ferran Torres als vervanger in de spits, een logische keuze, gezien dat ‘Ell Tiburón’ (de haai) de topscoorder van het bekertoernooi is. Het balbezit van Barça in de eerste helft liep al snel op naar een ongekend hoog percentage. Kansen kwamen er en het was wachten op de voorsprong voor de Catalanen. Deze viel uit op een onverwacht moment. Juist toen Real aan een snelle counter dacht en Jude Bellingham de bal de diepte in speelde, zat een ijzersterk spelende Pau Cubarsí er op tijd tussen om de bal bij Pedri in te leveren. De veldmaarschalk bedacht zich geen moment en stuurde de bal richting de speciaal voor de gelegenheid blond geverfde Lamine Yamal. De 17-jarige publiekslieveling kreeg de bal onder controle, maakte zijn geijkte schuinbewegingen en wachtte op het juist moment om de bal vanaf rechts terug te leggen naar de rand van de zestien alwaar Pedri in alle vrijheid kon opdagen om de bal vervolgens met uiterste precisie met binnenkant voet de linker kruising in te krullen; 1-0!

Barça zat op dat moment lekker in de wedstrijd en kreeg kansen om nog voor rust een tweede mokerslag uit te delen. De paal stond een kopbal van Torres in de weg, waarna Cubarsí op duidelijke wijze aan het shirt werd getrokken om een mogelijke rebound in het doel te werken. Burgos zag er geen overtreding in en wuifde alle protesten weg.

Real overleefde de eerste helft met de minimale schade van één doelpunt tegen en wist dat het iets moest gaan doen. Ancelotti haalde Kylian Mbappé uit zijn toverdoos en verving de onzichtbare Rodrygo. Deze wissel pakte voor de Madrilenen goed uit. Zeker nadat Raphinha twee dotten van kansen liet liggen om de finale op slot te gooien. En ja, als je zelf niet scoort, dan is de kans groot dat de ander dat wel doet. Vanaf minuut 70 werd de finale binnen zeven minuten compleet op zijn kop gezet. Frenkie de Jong moest Mbappé bij een doorbraak ten kosten van een gele kaart neerleggen om erger te voorkomen, maar de Fransman wist uit de toegekende vrijetrap alsnog toe te slaan; 1-1.

Een ontketend Real had Barça bij de kladden en de kansen stapelden zich op. Flick stond op het punt twee verdedigende spelers Ronald Araújo en Hector Fort in te laten vallen, maar kwam er te laat mee, uit een corner kon Tchouaméni vrij makkelijk de 1-2 voor Real binnen koppen. Door deze fikse tegenvaller werd Flick genoodzaakt zijn wissels weer naar de bank te roepen, er werd nu om een andere tactiek gevraagd.

Het verschil met het Barça van de afgelopen jaren is dat het onder Hansi Flick niet als aangeschoten wild in paniek een doelpunt gaat zoeken of met naar afgezakte kopjes en lood in de benen gaat voetballen. Dit Barça van Flick weet de rust te bewaren en zich te blijven richten op de kansen die gaan komen. In het laatste kwartier veranderde het spelbeeld zich weer en herstelde Barça de hegemonie op het veld, wellicht met de goedkeuring van Real, dat zich ging concentreren op het verdedigen van de voorsprong, iets dat zij beter kunnen dan wie dan ook.

Toch vond Barça een gaatje in het witte bastion, of was het doelman Courtois die Barça dat gaatje aanbood. Uit een mooie steekpass van Yamal, ontdeed Torres zich in minuut 84 van Rudiger en omspeelde de onnodig uit zijn doel komende Belgische doelman, 2-2.

De finale kon opnieuw beginnen, het uitzinnige publiek was getuige van een spectaculaire finale. Flick bracht met Araújo en Gavi twee wissels aan. Op het moment dat iedereen aan verlengingen dacht, was daar Raphinha die zich in het zestienmetergebied wilde ontdoen van Raúl Asencio, en neerging. Penalty, wees Burgos gedecideerd naar de stip. De klok telde minuut 96, het mooiste moment om een strafschop te krijgen. De VAR bracht Burgos echter op andere gedachten en trok zijn beslissing terug, schwalbe en geel voor de Braziliaan. En wie had het er voor de wedstrijd over dat de scheidsrechter niet objectief zou zijn?

Verlengingen moesten aan deze hete avond een beslissing geven. Wie zou er aan het langste eind trekken? Ook al vonden wissels aan beide kanten plaats, het spelbeeld veranderde niet. Barça had de bal en Real loerde. De beslissende goal kwam uiteindelijk in minuut 116. Uit een afgeslagen aanval van Barça wilde Luka Modric snel uitverdedigen maar zijn pass door het midden op Brahim Díaz werd niet goed op snelheid ingeschat, waardoor Jules Koundé kon overnemen, niet nadacht en meteen besloot te schieten. De streep belandde in de uiterste linkerbenedenhoek, buiten bereik van Courtois. Met de 3-2 ontvlamde een emotionele rollercoaster in La Cartuja.

Na het feestje rondom Koundé probeerde Real in de slotminuten angstvallig de gelijkmaker te forceren. Barça wist zich knap uit de problemen te spelen, tot grote frustratie van de reeds gewisselde Real-spelers langs het veld, die Burgos bijkans te lijf wilde gaan op vermeende verkeerde beslissingen. Rode kaarten voor Rudiger, Vásquez en Bellingham deden Real de vertwijfelde eer toekrijgen van een slechte verliezer. Men zou over Karma kunnen redetwisten, feit is dat Real de nederlaag niet aan het optreden van Burgos te wijten had.

Barça had er gaan boodschap aan en vierde het laatste fluitsignaal van de arbiter als een eruptie van geluk. De 32e Copa was del Rey was behaald met een echte remontada. De aanvoerders Marc-André ter Stegen, voor het eerste weer op de bank na een maandenlange knierecuperatie, en Ronald Araújo namen de beker in ontvangst uit handen van Koning Felipe IV en een mooi feest begon.

FC Barcelona: Szczęsny, Koundé, Martínez, Cubarsí, Gerard Martín (85. Araújo), Frenkie de Jong (85. Gavi), Pedri (98. García), Olmo (65. Fermín López), Lamine Yamal, Ferran Torres (115. Pau Victor), Raphinha.