13-02

Xavi: “Ik ben een romanticus”

Xavi, die met Barça volgende week Arsenal bezoekt, sprak uitgebreid met Guardian.co.uk over Barça, Spanje, Cesc Fàbregas en het Engelse voetbal.

Velen hebben de 5-0 winst van Barça op Real Madrid, afgelopen november, omschreven als de prachtigste overwinning ooit. Zelfs Wayne Rooney heeft toegegeven dat hij in zijn woonkamer opstond en begon te applaudisseren.
Xavi: “Echt? Rooney? Daar ben ik trots op. Rooney is buitengewoon, hij zou voor Barça kunnen spelen. En voordat mensen zich krantenkoppen voorstellen als ‘Xavi vindt dat Rooney naar Barcelona moet’, ik bedoel simpelweg dat hij ons type speler is; al zou ik hem graag bij ons hebben! Die wedstrijd was geweldig, de beste die ik ooit gespeeld heb. Dat gevoel van superioriteit was ongelofelijk, en dát tegen Real Madrid! Ze kwamen amper aan de bal. Madre mía, wat een wedstrijd! In de kleedkamer hebben we onszelf een staande ovatie gegeven.”

Het is verleidelijk om te concluderen dat we nog geen teams gezien hebben met zo’n duidelijke identiteit als die van het huidige Barcelona en Spanje. Het gaat allemaal om balbezit.
Xavi: “Het is goed dat Barcelona en Spanje op dit moment het referentiepunt in de voetbalwereld zijn. Niet omdat het onze teams zijn, maar om wat het is. Het is een aanvallende speelstijl, niet speculatief; we wachten niet. Je zet druk, je wilt balbezit en aanvallen. Sommige teams kunnen de bal niet spelen of doen dat niet. Waarom speel je dan? Dat is geen voetbal. Combineer, pass, speel. Dat is voetbal; voor mij, althans. Voor coaches zoals Clemente of Capello is er een ander type voetbal, maar het is goed dat Barça’s stijl nu een model is.”

Sommige mensen claimden dat Spanje saai was tijdens het WK, omdat het team steeds won met 1-0.
Xavi: “Dat is de omgekeerde wereld. Wij wilden niet saai zijn, maar daar zorgden de andere teams voor. Paraguay bouwde bijvoorbeeld een spectaculair goede verdediging en wachtte op een counter. Natuurlijk waren we dan saai; dat werd ons opgelegd door de tegenstander. Het is moeilijker dan mensen zich realiseren om aanvallend te spelen wanneer er iemand achter je staat die twee meter is en je voortdurend op de huid zit.”

Wat is dan de oplossing?
“Snel nadenken en zoeken naar de ruimte. Dat is wat ik doe, de hele dag. Ik ben altijd op zoek naar de ruimte. Mensen die nooit gespeeld hebben, beseffen niet altijd hoe moeilijk dat is. Het is net als spelen op de PlayStation. Ik denk, oh de verdediger is hier, dan speel ik de bal daar. Ik zie de ruimte en pass; dat is wat ik doe.”

Dat ligt in het hart van het Barcelona-model en loopt door de hele club, nietwaar? Toen jullie Madrid versloegen, waren acht van de basiself spelers uit de eigen jeugdopleiding, net als de drie genomineerden voor de Ballon d’Or dit jaar: Messi, Iniesta en jijzelf.
Xavi: “Sommige jeugdopleidingen richten zich op winnen, wij houden ons bezig met de opleiding. Wanneer je een jongen ziet kijken voordat hij een pass geeft, denk je: ‘Ja, die is geschikt’. Je brengt hem binnen en coacht hem. Ons model is geïnitieerd door Cruijff en is gebaseerd op het Ajax-model. Alles draait om rondo’s, elke dag. Het is de beste oefening die er is, waarin je alles met één aanraking doet en waarmee je de verantwoordelijkheid om de bal niet te verliezen leert. Als je de bal verliest, moet je naar het midden, waar je je vernederd voelt, omdat de anderen klappen en je uitlachen.”

Je teamgenoot Dani Alves zei dat je ‘in de toekomst speelt’. Je zorgt ervoor dat je teamgenoten zich naar bepaalde ruimtes bewegen.
Xavi: “Ze maken het me gemakkelijk. Mijn voetbalstijl draait om de pass, maar als ik Dani, Iniesta, Pedro en Villa om me heen heb… Er zijn zoveel opties. Soms denk ik zelfs dat het een teamgenoot irriteert dat ik al drie passes gespeeld heb, maar hem nog niet de bal heb gegeven; de volgende keer geef ik Dani dan bijvoorbeeld de pass, omdat hij al drie keer opgekomen is over de vleugel. Hetzelfde geldt voor Leo; dan is de volgende pass voor hem.”

Stijl gaat voor jou dus boven succes, maar niet alleen kunnen ze samengaan, ze moeten samengaan, toch? Arsenal speelt geweldig voetbal en Arsène Wenger is een gerespecteerde trainer, maar ze hebben al jaren niets gewonnen. Kan dat Barcelona ook overkomen?
Xavi: “Bijna niet. Als je twee jaar niets wint, moet je veranderen. Maar je verandert dan namen, niet je identiteit. De filosofie kan niet verloren gaan. Onze fans zouden een team dat achterover leunt en op de counter speelt niet begrijpen. Helaas kijken mensen naar teams door behaalde successen en nu heeft het succes onze filosofie bevestigd. Gelukkig voor mij, want zes jaar geleden was ik niets; voetballers zoals ik dreigden uit te sterven. Alles was twee meter lang, krachtig, in het midden, onderuithalen, tweede ballen, rebounds… Dat is nu veel minder.”

Zie je jezelf als een verdediger van de Barça-ideologie?
Xavi: “Ik ben een romanticus, ik houd ervan dat talent en technische kwaliteiten nu boven het fysieke gewaardeerd worden. Voetbal wordt gespeeld om het winnen, maar het is meer dan dat. Andere teams winnen en ze zijn blij, maar het is niet hetzelfde; een identiteit ontbreekt. Je kunt dingen heel goed doen, zoals afgelopen jaar toen we beter waren dan Inter Milan en toch niet wisten te winnen. Er is iets beters dan het resultaat dat langer blijft: een erfenis. Inter won de Champions League, maar niemand praat nu over hen. Mensen hebben mij pas ontdekt sinds Euro 2008, maar ik speel al jaren op dezelfde manier. Het is wel waar dat ik ben gegroeid in zelfvertrouwen en rust, en dat brengt succes met zich mee.”

Lijdt het Engelse voetbal eronder dat het een andere voetbalcultuur omarmt?
Xavi: “Het is veranderd; de stijl is wat technischer. Hiervoor was het direct: alles draaide om de tweede bal. De typische nummer 9 was dan een Crouch of een Heskey en er was amper voetbal. Ik denk dat dat nu verandert: Barry, Lampard, Gerrard, Carrick… Dat zijn spelers die de bal goed behandelen.”

Is Paul Scholes de Engelse Xavi?
Xavi: “Paul Scholes! Een rolmodel. Voor mij is hij, en ik meen dit echt, de beste centrale middenvelder die ik in de afgelopen tien, twintig jaar gezien heb. Hij is spectaculair en heeft alles: de laatste pass, goals, inzicht. Daarnaast is hij strekt en verliest hij de bal weinig. Als hij Spaans geweest zou zijn, zou hij misschien meer gewaardeerd worden, maar spelers vinden hem geweldig.”

Engeland lijkt niet zo te vertrouwen op technische spelers.
Xavi: “Dat is echt heel jammer. Talent en technische kwaliteit zouden de prioriteit moeten krijgen. Je kunt winnen zonder die elementen, maar talent maakt het verschil. Kijk maar naar de teams. Wie maakt het verschil bij Juventus? Krasic en Del Piero. Liverpool? Gerrard. Allemaal talent. Als je jezelf afvraagt wie de beste speler is, is dat degene met talent. Cesc, Nasri, Ryan Giggs; ze zijn een plezier om naar te kijken, geweldig. Als ik terugkijk, vond ik John Barnes en Chris Waddle buenísimo. Hoewel hun speelstijl anders was, hield ik van Roy Keane en Paul Ince samen. Dat United team was geweldig—mijn Engelse team. Als ik ergens heen was gegaan, zou het daar zijn geweest.”

Overschatten we fysieke spelers in Engeland?
Xavi: “Nou, ze zijn absoluut fundamenteel. Wij hebben Puyol. Technisch gezien is hij misschien niet de beste, maar het is ongelofelijk hoe hij verdedigt. Carragher en Terry zijn noodzakelijk, briljant, maar ze moeten zich aanpassen aan technisch voetbal, niet andersom. Voor mij is dat iets natuurlijks, net als voor Messi, Iniesta of Rooney; anderen moeten eraan werken. Voor hen is het moeilijker om op te kijken en te passen, maar dat moet wel.”

Volgende week spelen jullie opnieuw tegen Arsenal. Zijn zij een soort Barcelona-light?
Xavi: “Arsenal is een geweldig team. Wanneer ik Arsenal kijk, zie ik Barça. Ik zie dat Cesc de wedstrijd draagt, samen met Nasri en Arshavin. Het verschil met ons is dat wij meer spelers hebben die denken voor ze spelen. De opleiding is de sleutel daartoe; onze spelers zijn al tien of twaalf jaar bij de club. Het eerste dat ze je leren wanneer je bij Barça komt, is snel nadenken. Kijk al vóór je de bal krijgt, beweeg en denk na! Als je de pass krijgt, kijk welke speler vrijstaat. Busquets is daar een voorbeeld van; hij controleert, kijkt en passt met één aanraking, meer heeft hij niet nodig. Sommigen hebben twee of drie aanrakingen nodig en dat is te langzaam, vooral als je kijkt naar hoe snel het spel nu is. Alves, Iniesta, Messi, Piqué, Busi en ik; wij hebben zeven of acht spelers die dat beheersen. Charly Rexach (jeugdcoach) zei altijd: ‘a mig toc’. Oftewel, een halve aanraking.”

Wat was jouw eerste reactie op de loting?
Xavi: “Ik was blij. Ik vind het leuk dat we een geweldige wedstrijd gaan neerzetten. Arsenal is niet het type team dat probeert om de wedstrijd op te breken. Bij Chelsea zou je kunnen denken: ‘madre mía, ze gaan het initiatief aan ons laten, alles dichtzetten en spelen op de counter met Drogba en Malouda’. Maar ik denk dat Arsenal de bal wil, waardoor het meer een wedstrijd wordt. Als fan zou ik zonder twijfel betalen voor een ticket om deze wedstrijd te zien.”

Arsenal-Barcelona roept altijd weer vragen op over de toekomst van Cesc Fábregas.
Xavi: “Als ik ooit naar een andere club was gegaan, zou ik nagedacht hebben over United; de connectie is sterk. Hetzelfde gebeurt met Fàbregas. Maar nu is er het probleem dat hij erg duur is. Toch geloof ik dat een voetballer altijd terechtkomt waar hij wil spelen; dat moet wel. Barcelona heeft een duidelijk stijl en niet veel voetballers passen daarbinnen, maar Cesc past perfect bij ons.”

Zou hij jou vervangen?
Xavi: “Ik zie nieuwe spelers niet als een bedreiging en ik heb ook niet de neiging te zeggen: ‘dit is mijn plek’. Ik zeg juist: ‘breng ze hierheen, laat ze spelen’. Hoe meer talent in het middenveld, hoe beter. Vier of vijf jaar geleden zeiden mensen dat Iniesta en ik niet samen konden spelen, en kijk hoe dat zich ontwikkeld heeft!”

Afgelopen jaar versloegen jullie Arsenal redelijk gemakkelijk…
Xavi: “Maar dit jaar zijn ze veel beter. Ik denk dat het een nadeel voor ons is dat we vorig jaar hebben gespeeld. Ze hadden (te)veel respect voor ons. Het was alsof ze ons de bal gewoon gaven; we hadden het altijd, zowel thuis als uit. Het duel in Londen had 4-0 kunnen zijn, we domineerden zoveel, maar het werd 2-2. Dit jaar wordt dat anders.”

De finale is in Wembley, wat het nog specialer maakt voor Barcelona. Vorig jaar was het speciaal omdat het in het Bernabéu was, maar Wembley is de setting van de Europese Cup van het Dream Team. En dit voelt als een jaar waarin jullie constant vergeleken worden met dat team…
Xavi: “In 1992 was ik twaalf en mijn broers gingen, maar mijn ouders wilden me niet laten gaan. De tranen stonden in mijn ogen, maar dat maakte hen niets uit. Ik zou het geweldig vinden om in Wembley te mogen spelen. Het is speciaal voor Barça en voor iedereen in de voetbalwereld. Afgelopen jaar was meer morbosa (pikanter), dit jaar is meer nostalgisch, klassieker. En ik ben meer van de nostalgie. Ik ben en blijf een romanticus.”

Bron: www.guardian.co.uk